مُحرم ماه مَحرمیت عاشقان

رجب گذشت و من از خود نگذشتم

شعبان گذشت و من از خود نگذشتم

رمضان گذشت و من از خود نگذشتم

سال ها نیز بگذرد من نخواهم گذشت

یا حسین امیدم به مُحرم تو است

تا مَحرم اسرارم کنی

مُحرِم درگاهت شده ام و جز آستان توام پناهی نیست

اگر در مجلس عزایت به حال خویش نگریم،

پس کجا عقده ی دل باز کنم؟!

سر بر شانه ی که بگذارم؟ و به که مناجات کنم؟

تنها و غریبم، درست!

اما آمدنم به درگاهت از سر تنهایی و غربت نیست...

از عظمت نگاه تو است!

و مرا قدرتی نیست

تو فراخواندیم و تو دعوتم کردی

و تو میزبانی ام می کنی

و تو با خونت هر لحظه وظیفه ی زمانه ام را فراید می زنی

و با عاشورایت مرا از خواب غفلت بیدار می کنی

تا به خود آیم تا ببینم و فریاد زنم

تا در رکابت باشم

تا امام زمانم را تنها نگذارم

تا بدانم عاشورا یک روز نیست

و نه محرم یک ماه

و نه عزایت یک سال

عاشورا یک تاریخ است

یک عهد است

عهدی که مردم زمانه ات با تو شکستند

و عهدی که اکنون بر دوش مردمان زمانه ام سنگینی می کند

گاهی از بزرگیش بر خود می لرزم

و گاهی در پی شانه خالی کردن،

رو به سوی دگر می آرم تا عهدی که با تو بسته ام از یاد ببرم

اما چگونه؟

چگونه از عهد تو روی برتابم حال آنکه بند بند وجودم غرق عهد تو است

و تنها آنگاه می توانم عهد تو را زیر پا بگذارم که خود را له کرده باشم

و با خود بیگانه شده باشم

چون تو منی تو نهایت منی

و من سراسر آرزوی توام

سراسر از عشق تو لبریز شدن

و سراسر آرزوی تو شدن