نه سنم به قدیم ها می رسد نه از سیاست چیزی می دانم اما آن صبح زیبا را هیچگاه فراموش نمی کنم از لحظه ای که چشم باز کردم صبح نگاه دیگری داشت. خورشید لبخند می زد و من بی قرار تر از هرروز در میان شیطنت هایم گویی منتظر کسی بودم و خورشید با هر نگاهش به من او را برایم تداعی می کرد تا آنکه زمان گذشت و خورشید در خط افق محو شد. و خورشیدی دیگر طلوع کرد ؛ آری او آمد!
و همراه او سیل اشک از چشمانم جاری شد ؛ دست خودم نبود نمی دانم از شور بود یا عشق! فقط می دانم احساسی تازه بود اینکه ببینی در میان تمام محرومیت ها کسی به یادت هست ، از کاخ ها دل می کند و به کوخ تو سفر می کند تا همدرد درد ها و رنج هایت باشد تا شاید مرهمی بگذارد بر گوشه ای از نداشته هایت.
او آهنگرزاده ای کوخ نشین است. سودای ریاست ندارد؛ خود را خادم ملت می داند. حقا که خادمی مدیر و مدبر است. و مگر اشک امانم می دهد؟ آنگاه که در دریای مواجی که از چشمانم فرو میریزد غوطه می خورم ناگاه تمام ناداشته هایم به باد فراموشی سپرده می شوند ؛ خورشید در قلبم خانه می کند ؛ آری اوست.... اوست که دستان زحمتکش و پرمهرش را بر سرم می کشد و نوازشش می شود جبران تمام خالی ها و کم های زندگیم! آه خدای من! گویی از از تو شاخه گلی خواسته ام و تو باغ های بهشت را به من ارزانی داشته ای! و ما چه می دانیم از رحممت تو!
او آمده است در کنار من می ایستد و تمام وجودش گوش می شود تا بشنود از سخنان ناگفته ی دلم! حرف هایی که فقط او را محرم می داند و دلی که از شوق دیدارش تمام دردهایش را فراموش کرده است...
بگذار به او بگویند پوپولیست. من که می دانم او از جنس مردم است. او خود را بالاتر نمی داند او می گوید خادم من است! من فاطمه ی هشت ساله در شهری دور افتاده که باد فراموشی مرا از خاطر ها برده بود و او با آمدنش مرا زنده کرد!
شاید بگویند مرا چه به این سخنان و حرف ها1 من هم می گویم هرکس به اندازه ی خود درک می کند و می فهمد من با همه ی کوچکیم او را می فهمم ومانده ام آنان که به او بهتان ها می زنند مگر چند سال دارند؟ و مگر مکتب عشق سن و سال می شناسد؟
خاطره ی فاطمه خانم از دیدار رئیس جمهور محبوب دکتر احمدی نژاد